Reisverslagen

Op weg naar oneindig...

Wat gaat de tijd toch snel, het is alweer donderdag! Gelukkig is hier alweer de volgende update van de blog. Dit keer zitten we niet in het internetcafé maar schrijven we gewoon vanuit onze kamer en hier zijn we niet alleen: we hebben gezelschap van onze nieuwe vriend de salamander. Nu kunnen we hem niet zien en ook niet horen maar dat was gisteravond wel anders... Maar daar straks meer over, laten we even beginnen bij het begin. Of anders gezegd, laten we verder gaan waar we de vorige keer zijn gebleven.

Aangezien we op tijd terug moeten zijn, willen we op tijd de bus pakken. Er moet echter eerst nog geld gepind worden. Romy en Lara blijven in het internetcafé omdat ze nog genoeg geld hebben, dus trek ik er samen met Sharon op uit. We vallen behoorlijk op als blanken, iedereen wil ons gedag zeggen  en mensen komen aangerend om spullen te verkopen. Zo raken we ook aan de praat met een jongen genaamd Alisha. Hij praat goed Engels en er ontstaat dan ook een gesprek. We praten wat over algemene dingen en hij vertelt vol trots over Iringa. Dolgraag wil die met ons lunchen en ook zijn huis laten zien. We vertellen hem dat we haast hebben, wisselen nog snel telefoonnummers uit en gaan dan weer terug naar het internetcafé.

We lopen de straat uit als Alisha teruggerend komt: 'Here I have something for you, see you next week!'. We krijgen lekkere, verse sinaasappelen in onze handen gedrukt. Wat zijn de mensen hier toch ontzettend vriendelijk! Of we hem ooit nog weer gaan zien is de vraag... maar er zat natuurlijk zeker een kern van waarheid in het feit dat we hem vertelden dat we haast hadden.

Ruim op tijd zijn we bij het busstation en er staan al twee busjes met 'Ilula' erop. Uhm ja... welke moeten we nu kiezen? Beide busjes proberen ons natuurlijk naar binnen te lokken maar wij willen natuurlijk wel op de juiste bestemming aankomen. Aangezien het ene busje al propvol is en ze allebei beweren naar Ilula Mazukanzi te gaan, besluiten we leegste busje te nemen. Leeg blijft helaas maar een paar seconden, al snel zitten we met zijn 4en verspreid door het busje terwijl de mensen maar blijven binnenstromen.

Het hulpje van de chauffeur zegt steeds maar weer dat er nog wel plek is, terwijl de mensen al bijna bij elkaar op schoot zitten en ik mijn best moet doen om het jonge meisje naast me niet te pletten. Maar goed, uiteindelijk zit iedereen en kunnen we dan toch vertrekken. Het blijkt dat het busje oorspronkelijk niet tot Mazukanzi gaat, maar dat ze speciaal een paar haltes doorrijden voor ons. Zo graag wilden ze ons dus in het busje hebben, wat we niet helemaal snappen aangezien wij evenveel als de bevolking betalen. Dit is namelijk 1500 Tanzaniaanse chilling, ter vergelijking: 500 chilling is ongeveer 20 cent. Moet je nagaan hoe spotgoedkoop het in dit land is, want we zitten toch wel een dik uur in de bus. Waarschijnlijk wilden ze ons dus gewoon uit vriendelijkheid afzetten bij onze eindbestemming. Loyaal zijn ze hier zeker!

Eenmaal aangekomen in het weeshuis zien we dat Laura de benodigde voorbereidingen voor het feestje al heeft getroffen: er hangen als slingers en ballonnen. Gelukkig krijgen wij dus eerst nog wat tijd om lekker bij te komen. We hebben afgesproken om rond half 7 te beginnen dus rond 6 uur besluiten we maar is een kijkje te gaan nemen en de muziek vast klaar te zetten. Zodra de muziek aanstaat komen er al een aantal meisjes uit het weeshuis naar ons toe en de sfeer zit er al lekker in. Een beetje tegenstrijdig is dat dit keer alle Afrikanen wel op tijd zijn, terwijl Berit

 en het Noorse gezin nog in geen wegen te bekennen zijn. Bestaat er dan ook zoiets als een Noorse tijd? In plaats van de algemene Afrikaanse tijd waarbij je standaard minimaal een half uur bij de afgesproken tijd moet optellen? Ach, we zijn nog steeds in Afrika dus we kijken nergens meer van op.

Toch zijn we wel enigszins verbaasd dat wanneer iedereen er dan eindelijk is, blijkt dat het totaal anders dan gepland gaat. Berit had aan ons gevraagd om het verjaardagsfeestje voor te bereiden, maar blijkbaar wilde ze het zekere voor het onzekere nemen en heeft ze dit ook aan Ross, een meisje van het weeshuis, gevraagd. Ross neemt ook gelijk het woord en het begint met het standaard bedankwoordje. Ook feliciteert ze de jarigen, dit zijn er 6 (in plaats van de 4 die Berit ons verteld had).

Daarna is het tijd om met zijn allen te zingen voor de jarigen. Dit gebeurt eerst gewoon in het Engels, daarna in het Noors en vervolgens natuurlijk ook in het Nederlands. Een voor een worden de meiden in het zonnetje gezet. Daarna is het tijd om de Birthday Cake aan te snijden, dit mogen de jarigen zelf doen. Zodra de cake gesneden is, lopen de kinderen naar voor toe en mogen ze namen noemen van degene aan wie ze een stukje willen geven. Ze kunnen hier gelukkig goed delen want iedereen komt aan de beurt.

Nadat iedereen de jarigen persoonlijk heeft gefeliciteerd is het tijd voor het avondeten. Wat is het toch weer mooi om te zien hoe de oudere meisjes voor de jongere meisjes zorgen. Eerst worden de kleintjes voorzien van eten en op het kleed neergezet (de tafels zijn nog te hoog voor ze) en daarna pas pakken ze zelf eten. Er is vanavond ook voor wat extra's gezorgd: er is popcorn! En dat vinden de meiden natuurlijk maar al te lekker. Tijdens het eten zetten we de CD van Trinity maar weer aan, deze muziek blijken ze immers ontzettend leuk te vinden.

Het duurt dan ook niet lang, nadat alles is opgeruimd, dat de meiden beginnen te dansen en te zingen. Sharon en ik hebben echter nog iets beloofd: een optreden met de gitaar. Ondanks dat we niet goed hebben geoefend, besluiten we het toch te doen. Als iedereen in een soort van halve cirkel klaarzit, kunnen we beginnen en zet Sharon in met haar prachtige stem op het liedje 'Hallelujah'. Wat we al hoopten gebeurt ook: bij het refrein beginnen de meiden mee te zingen. Wauw, kippenvel momentje... dit is nog is muziek maken!

Na dit optreden is het tijd voor wat actie! We zetten de stoelen klaar en het is tijd voor het beroemde Nederlandse spelletje 'stoelendans'. Geweldig om te zien wat een lol de meiden hebben, zelfs de oudere meiden doen mee en maken ontzettend veel plezier. Het hele kind zijn komt weer eventjes naar boven toe, want reken maar dat deze meiden al veel verantwoordelijkheid hebben. Door de stoelendans zit de stemming er nog meer in dan daarvoor.

Het bekende liedje 'I want, I want, you want' wordt weer gezongen en gedanst en het Noorse gezin doet ook nog een aantal liedjes. Ook hebben zij nog een snoepzakje voor iedereen gehaald en bedanken ze iedereen voor het afgelopen dagen en het geslaagde feest. Er wordt nog een tijdje doorgedanst en gezongen en ondertussen wordt er afgewassen en opgeruimd. We sluiten met zijn allen af met het dagelijkse liedje en bidden voor het slapengaan en gaan vervolgens met een goed gevoel naar bed toe, want moe dat zijn we zeker. Wel hebben we heel veel zin in morgen want dan gaan we voor het eerst mee op de projecten... Spannend!

Dinsdag 8 Juli 2014Veelte vroeg gaat de wekker weer en is het weer tijd om op te staan. Vandaag ziet de dag er iets anders uit als de andere dagen, we gaan namelijk allemaal iets anders doen. Romy gaat helpen met failing, oftewel sorteren. Dit is een onderdeel van het sponsor program. Tijdens het ochtendritueel voelt Lara zich niet zo lekker; ze wordt een beetje licht in haar hoofd. Verstandig blijft ze de rest van de ochtend dan ook in bed liggen.

Sharon en ik gaan vandaag trainingen geven in studying skills. Deze trainingen worden gegeven door Orio en tijdelijk ook door Adam, de sportleraar. De trainingen zijn onder deel van het programma 'foster families', waarbij kinderen zonder ouders door andere volwassen in huis worden genomen. De ouders krijgen in ruil voor de zorg van deze kinderen (meestal 2), een relatief goed huis om in te wonen. IOP zorgt voor geld voor eten/drinken, school, uniforms, medische verzorging en dus het geven van deze trainingen.

Er zijn ondertussen al ongeveer 160 van zulke foster families hier in de omgeving. De trainingen vindt IOP belangrijk om de basis mee te geven aan de kinderen. Wat voor ons in Nederland als heel vanzelfsprekend wordt gezien, kan hier totaal onbekend zijn onder de mensen. Er worden trainingen gegeven in bijvoorbeeld human rights, child protection, gender, hygiene en studying skills.

Om 9 uur hebben we afgesproken met Orio, maar ook dit is weer Afrikaanse tijd dus om half 10 zijn we nog steeds aan het wachten om weg te gaan. Er was ons van te voren gevraagd om de lessen voor te bereiden en gelukkig hebben we dit gisteren nog snel gedaan. Orio had ons een lijstje gegeven met onderwerpen zoals listening skills, how to take notes, time budgeting, studying area, how to study vocabulary, motivation/concentration en stress management, dus deze onderwerpen hebben we kort maar krachtig en op een speelse manier voorbereid.

Eindelijk is het tijd om te vertrekken. Aangezien we met teveel zijn om op de achterbank te passen, mogen we achterin de bak. Na 3 minuten rijden stoppen we alweer, er moeten namelijk nog cola en koekjes voor de kinderen worden gehaald. Daarna kunnen we dan toch echt gaan en vanuit te achterbak genieten we van het mooie uitzicht op de bergen. Na een klein uurtje rijden over hobbelige wegen, zijn we bij het dorpje waar we moeten zijn.

Vol trots laat Orio zien wat hij voorbereid heeft in zijn notitieboekje, blijkbaar had hij geen zin om alle onderwerpen voor te bereiden en heeft hij alleen stress management voorbereid. Daarom besluiten we om de groep in tweeën te delen, zo kan Orio zijn voorbereide stress management doen en kunnen wij de rest doen. In een kleine ruimte geven we de kinderen allemaal een papiertje en een pen en hangen we de grote papieren op de muur om aantekeningen te maken. Schoolborden zijn er immers niet. Het ziet er nogal armoedig uit, een groot papier met plakband vast gemaakt aan een kapotte muur, maar we kunnen ons er prima mee redden.

We improviseren het een en ander en Adam vertaalt alles voor ons naar het Swahili. De kinderen lijken enthousiast te zijn maar omdat ze amper Engels kunnen, is het lastig communiceren. Adam is zeker weten wel heel enthousiast en de kinderen schrijven de aantekeningen braaf over. Als we klaar zijn, neemt Adam het over en vertelt de kinderen nog het een en ander of sporten. We gaan even naar buiten en zien allemaal jongens van onze leeftijd bezig met tomaten sorteren en in dozen doen. Het is moeilijk toenadering zoeken omdat de jongens geen woord Engels praten.

Een jongen doet echt goed zijn best om ons te verstaan en er ontstaat dus toch een klein gesprekje. Heel oppervlakkig, dat wel. Het is bizar om te beseffen dat wij ongeveer even oud zijn als deze jongens maar nu al zoveel meer kansen hebben gekregen in het leven. Deze jongens hebben waarschijnlijk nooit een goede opleiding gehad en de kans dat ze voor altijd tomaten zullen blijven verkopen, is behoorlijk groot.

Daarna geven we de andere groep dezelfde training met op het eind ons geïmproviseerde spel in plaats van het onderdeel 'How to learn vocabulary'. De kinderen zijn jonger dan verwacht en we zagen dat we niet te diep op de stof in moesten gaan. In plaats daarvan schrijven we woorden op het papier in het Kiswahili die de kinderen naar Engels moeten vertalen. Vervolgens houden we onze hand op de vertaling en moeten ze de woorden herhalen. Hopelijk hebben ze begrepen dat dit een goede manier is om woordjes te leren en zo niet, dan hebben ze misschien nog een paar woordjes Engels geleerd.

Het is tijd voor de cola en de koekjes, maar eerst doen ze nog een klein wedstrijdje. De kinderen moeten van de weg naar beneden rennen waar Sharon en ik ze opwachten. We wijzen de 2 winnaars aan en Adam geeft hun een flesje cola en pakjes koekjes. Dan zegt die dat ze eigenlijk allemaal winnaars zijn en geeft iedereen.

Na een groepsfoto te hebben gemaakt en doei te hebben gezegd, is het tijd om te gaan. We hebben alleen nog maar ontbijt gehad (en het pakje koekjes van net), terwijl het ondertussen al bijna half 3 is. Onze buikjes binnen al aardig te rammelen en we zijn dan ook blij om te zien dat ze de lunch voor ons hebben laten staan. Romy en ook Lara zijn ondertussen in de tuin aan het helpen en op de planning staat dat Sharon en ik moeten helpen met het huishouden. We zijn alleen behoorlijk moe en daarom vragen we aan het keukenvrouwtje, genaamd Witness, of we haar kunnen helpen.

Tuurlijk kunnen we helpen! Direct worden we aan het werk gezet, eerst moeten we aardappelen schillen, daarna knoflook snijden en vervolgens het deeg boven het vuur houden zodat er een soort broodje ontstaat. We zijn niet de enigen die helpen, ook een Anna, een meisje van 4 uit het weeshuis, helpt mee. Het blijft bizar hoe goed zo een klein meisje met een groot mes overweg kan en precies weet wat ze moet doen. In Nederland is een meisje van 4 met een groot mes die aardappels schilt immers bijna ondenkbaar. Tijdens het koken leren we tot 10 tellen in het Kiswahili, meerdere keren worden we uitgelachen maar uiteindelijk hebben we het dan toch onder de knie. Aan hen leren tot 10 tellen in het Nederlands beginnen we maar niet aan: we worden al uitgelachen zodra we de 1 uitspreken.

Na een tijdje vinden het wel weer welletjes en gaan we terug naar onze kamer om te douchen. Vlak voor het eten spelen we nog even met de meiden en daarna is het alweer tijd voor het avondeten. Eigenlijk zijn we allemaal behoorlijk moe en kunnen we niet wachten tot we naar bed kunnen gaan, maar we gaan eerst nog een kaartspel doen met zijn allen. Dit is echter niet zomaar... Er is namelijk een vleermuis in de gang naar de kamers toe. Zodra je door deze gang loopt, valt die je bijna aan. In de hoop dat die misschien naar de andere kant van het weeshuis vliegt blijven we dus nog maar even wachten onder het genot van een kaartspel.

Uiteindelijk wagen we dan toch de gok en rennen we door de gang naar de kamer toe. Vanzelfsprekend overleven we deze vlucht en onze angst blijkt dus niet terecht zijn geweest. Maar terecht of niet: de angst blijft nog wel even ben ik bang. Hopelijk gaat de vleermuis snel weg! Nu is het tijd om lekker te gaan slapen aangezien morgen wel een hele lange dag wordt, want om 11 uur speelt het Nederlandse elftal de halve finale tegen Argentinië... De TV in het weeshuis is gemaakt dus we kunnen dit keer gewoon lekker hier blijven. We zijn benieuwd wat het gaat worden!

Woensdag 9 JuliVandaag zijn we alweer een week in het weeshuis, ondertussen zijn we al redelijk gewend en weten we wat we van de dagen moeten verwachten. Zoals gewoonlijk staan we om 7 uur op en gaan we rond half 8 naar het ochtendritueel toe. Rond 8 uur zijn we klaar met ontbijt en hebben we nog een uurtje om bij te komen. Net zoals gister wordt dit uurtje al snel anderhalf of zelfs 2 uur. Uiteindelijk komt Orio dan toch naar ons toe met de mededeling dat we gaan.

Net zoals gister gaan Sharon en ik weer studying skills trainingen geven. Lara gaat vandaag met Laura mee naar de pre-school en Romy gaat in de ochtend werken met de kippen. We zijn benieuwd wat deze dag ons gaat brengen! Voor Sharon en mij begint het niet heel verrassend; we stoppen weer bij de shop en halen net zoals gister drinken voor de kinderen op. Dit keer mogen we niet achterin de auto zitten want volgens Orio mag dit niet van Berit, maar vanaf de achterbank is het uitzicht ook geweldig.

We doen er ongeveer een uur over voordat we er zijn. Onderweg is er een gesprek gaande in het Kishwahili en wij praten daarom lekker in het Nederlands. Ze verstaan ons niet maar hun namen verstaan ze vanzelfsprekend wel, daarom hebben we voor iedereen een bijnaam bedacht. Zo wordt Adam, de sportleraar, Frank genoemd omdat hij behoorlijk lang is. Een sportleraar op de middelbare heette namelijk ook Frank en laat hem nou ook heel lang zijn. Orio noemen we ook wel Tim, dit is ontstaan op een dag dat hij een bruine broek aan had en dit ons aan een timmerman deed denken. Op deze manier kunnen we het hebben over het feit dat we het een beetje irritant vinden dat alles hier wel erg sloom en onhandig gaat, zonder dat zij weten dat we het over hun hebben... Maar natuurlijk praten we niet zoveel over hun want het zijn geweldige mensen.

Eenmaal aangekomen op de bestemming moeten we, hoe kan het ook anders, weer wachten totdat iedereen er is. Dit keer zijn we op een wel heel bijzondere bestemming: de meeste kinderen hier hebben namelijk nog nooit een blanke, oftewel muzungu gezien. Zo rent een meisje huilend weg zodra wij een stap dichterbij komen, valt een jongetje bijna omdat die zich in paniek omdraait en ook huilend weg rent en veegt een meisje die wij een hand geven haar hand af... Alsof ze wil kijken of onze blanke huid afgeeft.

Heel gek is het ook niet dat ze nog nooit een blanke hebben gezien. Het dorpje waar we nu zijn ligt redelijk hoog in de bergen en is dus behoorlijk afgezonderd van de rest van de dorpen en steden. Er zijn hier daarom ook kleine winkelcentrumpjes (lees hutjes waar spullen worden verkocht) waar de mensen waarschijnlijk hun eten en andere benodigdheden kopen. De kans dat ze naar een stad of ander dorp gaan is vrij klein, dit is namelijk niet bepaald op loopafstand.

We zijn blij als we eindelijk meegenomen worden naar het schooltje want door alle kinderen en mensen die ons aankijken voelen we ons net een beroemdheid. We lopen richting de school als we ineens aan de kant moeten omdat er een paar ezels met spullen aankomen die begeleidt worden door een jongen, blijkbaar is dit hier heel normaal want niemand kijkt ervan op. Op het schooltje moeten we nog even wachten in een klaslokaal. Zelfs door de ramen (oftewel gaten in de muur) kijken kinderen ons allemaal vol bewondering aan; zo voelt het dus om een beroemdheid te zijn.

Als uiteindelijk schijnbaar alles geregeld is, kunnen we eindelijk onze presentatie geven. Dit gebeurt eigenlijk hetzelfde als gisteren, wij vertellen, Adam vertaalt. Na ons is het de beurt aan Adam gevolgd door Orio. Wat kunnen wij ondertussen doen? Jullie raden het al... wachten. Aangezien we geen Swahili kunnen, kunnen we niks betekenen voor Adam of Orio. We besluiten buiten te gaan wachten en gaan op een stoeprandje zitten. Er zitten een aantal kindjes aan hun huiswerk te werken en eerst durven ze niks te zeggen. Op een gegeven moment durven een paar initiatiefnemende kindjes toch dichterbij te komen en proberen wat tegen ons te zeggen. Verder dan de basiswoordjes Kishwahili komen we nog niet dus een gesprek voeren gaat niet, toch vinden de kinderen ons heel interessant en ze komen steeds dichterbij.

Na een tijdje staan ze allemaal in een soort halve cirkel om ons heen en kijken ze ons aan. Het is al begin van de middag en de zon is aardig heet, dus ik moet wel zonnebrand op gaan doen. Vol bewondering kijken de kinderen toe hoe ik het witte smeersel op mijn lichaam smeer. Een brutaal meisje steekt haar hand uit en ik spuit wat zonnebrand op haar hand. Onder bewondering van de anderen smeert ze vol trots de zonnebrand op haar lichaam. Ik doe haar voor wat deodorant is en ook dat spuit ze zonder blikken of blozen onder haar oksels. De anderen vinden het allemaal maar raar en lachen haar uit, toch vinden ze het ook wel weer stoer dat ze de rare dingen die de muzungu's doen, na durft te doen.

Dan is Orio eindelijk klaar met zijn training en is het tijd voor wat beweging. Adam neemt de kinderen mee naar het voetbalveldje voor een potje voetbal. Dit is het deel wat Adam heeft georganiseerd, organiseren is eigenlijk een groot woord maar goed, wij hoeven dus niet te helpen en besluiten wederom in de zon te gaan zitten met voor ons het prachtige uitzicht op de bergen. Het lijkt wel een ansichtkaart. Overal waar wij gaan, gaan de kinderen met ons mee. Oftewel, iedereen is ons gevolgd richting het voetbalveld en ze blijven allemaal in een kringetje om ons heen zitten. Het blijft bizar wat een impact wij blanken hier blijkbaar hebben.

We lopen terug naar de auto en rijden terug naar het weeshuis. Inmiddels is het alweer 3 uur geweest en zijn we dus te laat voor de lunch. Gelukkig heeft de keuken ook dit keer de lunch voor ons laten staan. Er is echter een meeting gaande dus in eerste instantie lijkt het ons niet verstandig om naar binnen te gaan. Verderop in de volunteers room zitten Romy en Yuwi, een Japanse vrijwilligster, kaarten te maken voor de sponsor program. Yuwi vertelt ons dat we gewoon naar binnen kunnen lopen om onze lunch te pakken: hier vinden ze dit heel normaal en niet storend. Dankbaar maken we hier gebruik van en halen alsnog onze lunch op. De rest van de dag doen we eigenlijk niet zoveel, behalve ons mentaal voorbereiden op de match van vanavond natuurlijk.

Romy daar in tegen onderneemt zelf initiatief en heeft geregeld dat ze vanaf nu mee gaat met de Engels lessen die Laura aan medewerkers hier geeft. Op deze manier gaat ze proberen haar Engels nog meer te verbeteren. Vol trots komt ze na de les de kamer binnen en vertelt ze wat ze allemaal heeft geleerd.

Voor het eten klinkt er weer vrolijke muziek vanuit de study room dus we besluiten nog maar even met de meisjes te gaan spelen. Dit doen de meiden eigenlijk elke avond, nadat ze huiswerk hebben gemaakt is het tijd voor wat ontspanning en de beste ontspanning voor hun blijft toch echt muziek maken. Zodra het tijd is voor het eten, verzamelen alle meiden zich en zingen een liedje om God te bedanken voor het eten: 'Thank you Lord for giving us food, thank you Lord for giving us food, right where we are, amen'.

Na het eten is het plan om nog een paar uurtjes bij te slapen, dit plan gaat helaas in eerste instantie niet door vanwege onze grote vriend de vleermuis. Het pakje kaarten komt dus weer te voor schijn om een spel te spelen. Ook deze keer wagen we het er weer op en rennen we naar onze kamer. Of nou ja, alleen degene die bang zijn is rennen, maar wie is er nou niet bang voor een vleermuis die je bijna aanvliegt zodra je door de gang loopt? Ik vind het in ieder geval niet heel prettig, laten we het daar op houden.

We pakken toch nog wat uurtjes slaap mee. Rond half 11 (hier is het een uur later) bereiden we ons voor op de wedstrijd. Ook Adam en zijn vrienden zijn ondertussen gearriveerd en Laura zit ook al klaar. We doen maar geen schmink meer op onze gezichten omdat we na de wedstrijd direct naar bed willen. Achteraf hadden we dit misschien wel moeten doen... Want ja, tegen Costa Rica viel het kwartje wel de goede kant op. Helaas loopt het dus dit keer niet goed af. Een vriend van Adam, wij noemen hem Peter, is wel blij met de uitslag. Of hij het nou doet om ons te pesten dat weten we niet, maar hij is ontzettend fanatiek voor Argentinië. Wij kunnen dit niet heel erg waarderen en na de wedstrijd geven we hem dan ook met een nogal dubbel gevoel een hand. Veel zin om er heel lang mee te zitten krijgen we niet want zodra we in bed liggen, vallen we allemaal als een blok in slaap. Morgen weer een nieuwe dag!

Donderdag 10 JuliZoals elke morgen zitten we aan het ontbijt en krijgen we een stukje fruit, vandaag krijgen we meloen. De pitjes vinden we natuurlijk niet zo lekker om op te eten dus deze laten we op ons bord liggen. Vervolgens zouden we het eigenlijk weg moeten gooien, maar dat doen we vanaf nu niet meer want Romy gaat de pitjes duurzaam hergebruiken. Ze heeft namelijk een nieuw project bedacht: armbandjes maken van de pitjes. Hoe ze dit gaat doen is voor ons allemaal nog een raadsel. Ook Laura snapt er niks van: Are you going to make bracelets? How is that possible? Ondanks de goede uitleg van Romy over hoe ze het gaat doen, zijn we benieuwd of het wat wordt. Dit wordt dus vervolgd!

Maar terug naar de orde van de dag: ook vandaag moet er gewerkt worden. Vandaag gaan we met zijn drieën de training geven aangezien Lara gaat met ons mee gaat. Romy gaat helaas niet met ons mee want zij gaat namelijk sorteren bij de sponsor program. De Afrikaanse tijd went niet echt, maar vanochtend kunnen we lekker in het zonnetje wachten en dit maakt het al een stuk aangenamer. Als we vertrekken, lijkt het dan ook alsof de tijd een stukje sneller ging dan de dagen ervoor. Dit keer passen we niet op de achterbank omdat Lara erbij is, wat we natuurlijk totaal niet erg vinden want nu mogen we weer achter in de bak!

We gaan weer dezelfde kant op als gisteren maar rijden nu net een dorpje verder. Aangenaam verrast zijn we als blijkt dat iedereen al klaar zitten. Nog meer verrast zijn we als blijkt dat Orio vandaag betere papieren heeft meegenomen waardoor we de posters net wat mooier kunnen maken. Het gaat allemaal een stukje sneller deze morgen en we kunnen de presentatie dan ook al snel geven. Als we klaar zijn gaan we buiten in het zonnetje zitten en gaan Sharon en ik nog even met een paar lokale jongetjes voetballen. Als het tijd is voor het sportgedeelte vraagt Adam aan ons of wij nog leuke Nederlandse spelletjes met een bal weten, dus Sharon komt met het geniale idee om fopbal te introduceren. Dit blijkt een enorm groot succes te zijn aangezien ze het allemaal ontzettend leuk vinden. Bovendien doet oefening vast wonderen: wie weet kunnen ze de volgende keer hun handen wel op de rug houden bij een fopbal. Maar dit doet er verder niet toe want gelachen is zeker.

Terug in het weeshuis zijn we allemaal behoorlijk uitgeput, mede dankzij de lange avond van gisteren, en doen we dus niet heel veel meer tot het avondeten. Tijdens het eten hebben we nog een gesprek met het Noorse gezin die vandaag terug is gekomen na hun safari tripje. Ze echter niet heel lang want morgenochtend vertrekken ze al weer. Na het eten is het de beurt aan Romy en mij om af te wassen. Ik loop de eetzaal uit en zie dat een aantal meiden hun huiswerk aan het maken zijn.

'Maureen, which colors does the Dutch flag have? Red, blue and white? And the Norwegian flag? Ik ben benieuwd voor welk vak ze dit moeten weten. Het blijkt Engels te zijn. Berit heeft al eerder verteld dat ze niet alles snapt wat de meiden op school moeten leren: sommige dingen vindt ze onnodig en overbodig om te leren. Nu snap ik wat beter wat ze hiermee bedoelde aangezien de kleuren van de vlag praktisch niks met het vak Engels te maken hebben, vooral niet als het om Europese vlaggen gaat. Wij hebben immers toch ook niet de kleuren van de Tanzaniaanse vlag geleerd op de middelbare school? En als we dit al zouden leren, ligt het toch meer voor de hand dat we dit bij een vak als Aardrijkskunde zouden krijgen? Laten we het erop houden dat we blij moeten zijn dat deze meiden in ieder geval de kans krijgen om naar school te gaan; de kwaliteit van onderwijs is weer een compleet andere discussie.

De afwas kan hier natuurlijk niet zonder liedjes te zingen en ook het liedje 'papegaaitje leef je nog' moet natuurlijk weer gezongen worden. Vooral de kleine kinderen kennen de tekst al bijna uit hun hoofd en ze weten dan ook precies wanneer ze weg moeten rennen zodat we ze niet in hun buik kunnen prikken. Ook Veneranda helpt mee met de afwas. Dit meisje is net wat anders als de andere meisjes: ze heeft namelijk een achterstand in haar hoofd. Het verhaal achter Veneranda is een heel mooi, maar ook indrukwekkend verhaal .Berit heeft dit verhaal aan ons verteld en ik ga nu proberen om het aan jullie te vertellen.

Veneranda stond op een dag als een verlaten vogeltje voor de deur van het weeshuis. Ze namen haar mee naar binnen en hebben geprobeerd haar verhaal uit te zoeken aangezien ze zelf niet in staat was om ook maar een woord te zeggen. Ze kwamen erachter dat ze eerst bij haar ouders heeft gewoond maar dat deze zijn overleden. Toen is ze terecht gekomen bij een Engels echtpaar. Dit Engelse echtpaar leeft echter in de bergen en zijn de dokters van het hele dorp. De zorg van Veneranda kunnen ze er dus niet bij hebben en via, via hebben ze van het Ilula Orphan Program (IOP) gehoord en hebben ze Veneranda hierheen gestuurd.

Op haar zesde zijn ze erachter gekomen dat ze ziek is in haar hoofd en zeiden de doktoren dat ze nooit zou kunnen praten. Ook haar ouders en zelfs het Engelse echtpaar hadden niet verwacht dat dit ooit nog zou gebeuren. Hier hebben ze echter heel veel individuele aandacht aan haar besteed. Zo hebben ze kaarten gemaakt met woorden in het Swahili erop en net zolang geoefend tot ze deze woorden kon nazeggen. Ook hebben ze oefeningen gedaan als lachen naar jezelf in de spiegel. Toen het Engelse echtpaar weer een keer langskwam, viel de Engelse vrouw bijna flauw toen Veneranda haar vraag 'hoe gaat het' beantwoorde. Het is zo mooi om te zien wat ze nu allemaal al kan. Ook wij mogen als vrijwilligsters deze oefeningen met haar doen dus we zijn benieuwd hoe dat gaat lopen. Het is in ieder geval een hele mooie uitdaging! En we vinden het een hele eer om ons steentje te kunnen bijdragen aan de hulp van zo een sterk meisje.

Ondertussen is het alweer zaterdagavond en zit ik op bed te schrijven. Vandaag zijn we naar het internetcafé in Iringa geweest en het was de bedoeling om daar de blog te uploaden. Helaas was de blog nog niet af dus hebben we besloten om nog eventjes te wachten met het uploaden. We snappen dat jullie allemaal benieuwd zijn naar onze verhalen... Daarom zetten we gewoon vast online wat we al wel hebben! De rest van de dagen komt bij de volgende update erbij!

Nu zijn jullie natuurlijk wel allemaal benieuwd naar de inspiratie van de titel van deze blog 'Op weg naar oneindig'. Daar zit namelijk nog best een mooi verhaal achter. Donderdagmiddag reden we terug van het dorpje naar IOP. Onderweg reden we tussen de berg en vanuit de achterbak hadden we een prachtig uitzicht. Telkens zien we een weg verdwijnen tussen de bergen. Het is mooi om te beseffen wat een weg eigenlijk voor een betekenis heeft. Want denk er maar is over na... Wegen zijn feitelijk wat de wereld met elkaar verbind. Door wegen is de mens in staat zich te bewegen door de natuur. Natuurlijk zijn er ook andere manieren om je te bewegen zoals de zee en de lucht maar eigenlijk zijn dit ook wegen.

Op een gegeven moment zien we een weg die in de verte in de bergen naar beneden gaat. We vragen ons af waar de weg heen zal leiden. Het enige wat we zien is een jongen op een oude fiets die steeds verder omhoog fietst, tot het hoogste punt waarna die naar beneden gaat en uit ons zicht verdwijnt. Waar zou de jongen heen gaan? Waarom gaat de jongen daarheen? Hoelang moet die nog fietsen? Misschien is hij wel op weg naar iets oneindig, denken we hardop, want wegen zijn er immers oneindig op deze wereld. De wereld is rond dus uiteindelijk zul je misschien wel op dezelfde weg terugkomen maar dan nog kun je oneindig lang doorfietsen.

Zo zie je maar weer hoe diep je kunt nadenken als je vanuit de achterbak van een auto een schitterend uitzicht op de bergen hebt en niks hebt om je zorgen over te maken. We leven immers nu hier in Tanzania dus de dagelijkse dingen die we in Nederland hebben doen er even niet toe. Oftewel: een mooier moment om na te denken is er niet.

Oh... nu vergeet ik bijna te vertellen over onze nieuwe vriend Sander de salamander. We hebben namelijk al een aantal dagen deze vieze gluiperd in onze kamer zitten . We zien hem niet maar horen hem maar al te goed en hij heeft ons dan ook al wat heel wat uurtjes van onze slaap afgehouden. Zo zat hij gisternacht op de muur achter Lara's bed en afgelopen nacht op de muur naast Sharon haar bed. Heel fijn is het niet om een beest vlak bij je oor te hebben die heel hard geluid maakt maar die je niet kunt zien. Gelukkig raken we er een beetje aan gewend. Dit wil echter niet zeggen dat , ondanks dat het ongetwijfeld een heel lief beestje is, we hem eigenlijk maar al te graag uit onze kamer willen hebben. Hopelijk gebeurt dat dan ook snel!

Genoeg geschreven voor nu: het is alweer bijna half 11 hier en iedereen slaapt al. Snel uploaden en dan kan ook ik lekker gaan slapen! Morgenochtend gaan we naar de kerk en voor de rest zien we wel wat de dag gaat brengen. Heel veel groetjes vanuit het verre Tanzania van ons alle vier en tot de volgende update!

Dikke kus,

Lara, Sharon, Romy en Maureen

Karibu sana!

Hallo allemaal, het is weer tijd voor een update van de blog! We zitten weer in het internetcafé in Iringa en hebben net een lekkere milkshake besteld. Vandaag hebben we wat minder lang de tijd omdat er vanavond feest is, er zijn namelijk maar liefst 4 meiden jarig!

Vrijdag zijn we na het updaten van de blog nog naar een kleine Masai-markt gegaan. Aangezien wij de enige muzungu's daar zijn, proberen ze ons allemaal naar binnen te lokken. Dit doen ze met de lokale welkomsgroet 'Karibu Sana'. Waarop wij netjes bedanken met 'Assanté' en doorlopen omdat er niet genoeg tijd is om elk kraampje te bekijken. We raken in contact met een aantal verkopers en hebben het over de wedstrijd van morgenavond. Verrassend genoeg kennen ze allemaal Arjan Robben en Van Persie maar al te goed.

Na de markt te hebben bezocht, zijn we van plan de bus richting Ilula Mazukanzi te pakken. De bus die wij moeten hebben zit echter al propvol. En met propvol bedoelen we niet gewoon vol voor Nederlandse begrippen, maar propvol in Afrikaanse begrippen: er past letterlijk niemand meer bij. Daarom moeten we wachten op een volgende bus, helaas gaat er geen bus meer naar Ilula Mazukanzi dus moeten we een bus naar een ander deel van Ilula pakken. Na anderhalf uur in een, hoe kant het ook anders, propvolle bus worden we afgezet. Vanaf daar moeten we naar het weeshuis lopen.

Eenmaal in het weeshuis aangekomen hebben we weer even wat tijd voor onszelf. We horen muziek en besluiten even bij de meisjes in de Study Room te gaan kijken. De meisjes zijn net klaar met hun huiswerk en zijn vrolijk aan het zingen en muziek maken. Elke dag om 4 uur gaan de jongens van de Ilula Tiger Sports Club trainen op het voetbalveldje. Vandaag gaan wij ook maar is een keertje meevoetballen, we maken de teams en de wedstrijd kan beginnen! Daarna is het alweer tijd om te gaan eten. Tijdens het eten verteld Berrit ons dat er een 3-daags scouting kamp bezig is. Dit betekent dat er een aantal meisjes en jongens in tenten slapen en dat er dus 's avonds een kampvuur is.

Na het eten is het dus tijd voor het kampvuur. Dit gaat natuurlijk anders dan in Nederland. Er is wel een kampvuur maar dit is meer voor de sier. De meeste tijd zit er namelijk niemand om het kampvuur heen maar gaan ze met zijn allen dansen en zingen. Zo zingen ze de volgende liedjes: I want  I want, you want, I want this boy/girl to come and dance with me, gevolgd door de Afrikaanse ritmische bewegingen. Bij dit liedje staat iedereen in een kring met iemand in midden die iemand van het andere geslacht mag uitkiezen om met hem/haar te komen dansen. Want ja, ook hier in Afrika hebben de jongens en meisjes gevoelens voor elkaar en dat uiten ze door dit soort dansjes.

Zaterdag 5 Juli 2014
Vandaag staat er wel een hele bijzondere activiteit op het programma, want wij gaan een echte Afrikaanse bruiloft meemaken. Er gaat namelijk een lerares van de High School met de pastoor van de kerk trouwen. Om ongeveer 10 uur komen we aan in de kerk waar de trouwerij gaat plaatsvinden. We hadden natuurlijk al kunnen weten dat het nooit om 10 uur zou beginnen: we zijn dan ook de eersten. Daarom gaan we maar helpen met het klaarzetten van de stoelen. Na een uur zijn er echter nog maar een paar mensen binnengekomen en kan het dus nog langer niet beginnen. Gelukkig komt er om half 12 dan eindelijk een beetje vaart in en start de muziek. Ze zingen een welkoms lied voor de buurt om zo mensen te lokken en dit helpt: langzaam komen er meer en meer mensen in mooie jurken en pakken binnen. 

Uiteindelijk komt er een auto aan met daarin de bruidegom en zijn getuige. Even later komt ook de bruid en haar getuige aan. Nu is er een beetje chaos, er staan allemaal gillende en dansende Afrikaanse vrouwen buiten in een kringetje om de bruid heen. De bruid kijkt nogal chagrijnig en doet nergens aan mee. Langzaam komt de bruidegom dichterbij gedanst om uiteindelijk de hand van de bruid te kunnen pakken. Samen lopen ze naar binnen en mogen ze gaan zitten op de stoelen. Dan komt er een preek van de pastoor. Deze lijkt oneindig te duren aangezien het in het Swahili is en we er dus ook geen woord van snappen.

Gelukkig komt er dan toch eindelijk een einde aan. De muziek gaat weer aan en de bruid en bruidegom moeten allerlei formulieren ondertekenen. Nog steeds hebben we geen glimlachje op hun mond gezien en we vragen ons daarom af of ze wel blij zijn. De rest van de mensen zijn echter wel laaiend enthousiast, de vrouwen gillen en maken het typisch Afrikaanse geluid met hun tong. Ze gooien hun zakdoeken omhoog en maken allerlei vreugdedansjes. Hierna mogen we het zojuist getrouwde stel een hand geven. En ja hoor het is zo ver, er komt een glimlachje vanaf. Het is een kleine, maar het is er wel een.

Tijdens de eindtoespraak komt er nog een jongetje naar ons toe en hij gaat bij Maureen op schoot zitten. Aangezien hij begint te stinken en warm wordt onder zijn billetjes, zet Maureen hem maar gauw weer neer. Het jongetje lijkt het allemaal best te vinden en hij zegt in het begin niet veel. Op een gegeven moment begint hij toch te praten. Hij blijft echter telkens 1 zinnetje herhalen: 'Daka pipi, daka pipi'. Laura vertelt ons dat pipi, snoep betekent. Het jongetje blijkt dus honger te hebben. We besluiten hem een dropje te geven en dat vind die heel lekker.

Na deze toespraak is de bruiloft afgelopen en kunnen we weer naar huis gaan. Gelukkig hebben we Berrit op tijd op de hoogte gebracht dat we niet op tijd voor de lunch zouden zijn, zodat ze de keuken zou vragen om de lunch te laten staan. Aangezien het al 3 uur is geweest en we alleen nog maar hebben ontbeten, zijn we allemaal erg blij met deze lunch.

'S avonds staat ons nog een lang programma te wachten, na het eten gaan we eerst nog naar het kampvuur tot een uurtje of half 10 en daarna... ja ja we hebben het kunnen regelen, komt Adam (de sportman) ons halen voor de kwartfinale van Nederland. Gelukkig is Adam op tijd en we lopen naar een restaurantje toe. Hier staat de tv echter nog op een andere zender en lijken ze niet heel veel haast te hebben om van kanaal te switchen. Dit kan echter de pret niet bederven: we hebben schmink meegenomen, oranje vlaggetjes, ballonnen en natuurlijk onze oranje shirtjes meegenomen. Ook Laura en Adam moeten er natuurlijk aangeloven en worden geschminkt. Als er eindelijk wel naar het goede kanaal wordt geswitcht, begint de wedstrijd precies.

Het is al 11 uur als de wedstrijd begint en we maken redelijk korte nachten hier omdat het ontbijt elke ochtend om half 8 is. De wedstrijd is niet heel spectaculair en in de 60/70ste minuut, beginnen we dan ook allemaal moeite te krijgen met het open houden van onze ogen. Toch worden we ook steeds zenuwachtiger na mate er meer tijd voorbij gaat en Nederland nog steeds niet scoort... Het is al bijna half 2 als ze met de penalty's beginnen en nu zijn we allemaal natuurlijk weer klaarwakker. Het hele café is blijkbaar voor Costa Rica, maar gelukkig zijn we de gene die uiteindelijk het hardste kan juichen! Hopelijk kunnen we woensdagavond de volgende wedstrijd van Nederland ook weer bekijken en kunnen we Nederland naar de finale juichen.

Zondag 6 Juli 2014
We kunnen maar moeilijk opstaan: we lagen immers pas rond half 3 in bed en zoals altijd is het ontbijt gewoon om half 8. We zijn allemaal zo moe dat we besluiten om vandaag de kerk over te slaan en volgende week pas mee te gaan met de kinderen. Na het ontbijt duiken we dan allemaal ook weer ons bed in om pas rond 12 uur weer uit bed te gaan.

Na dit extra ochtenddutje gaan we allemaal douchen en vervolgens de lessen 'Studying Skills', die we waarschijnlijk ergens deze weken gaan geven, voorbereiden. Dit doen we in de volunteers corner. Dan gaan we met zijn allen naar buiten omdat er een Noors gezin aankomt. Dit gezin is hier al veel vaker geweest en Berrit en de meisjes kunnen dan ook niet wachten tot ze aankomen.

Als ze aankomen maken we kennis met dit Noorse gezin, al gauw gaan ze echter over tot een gesprek in het Noors met Berrit en wij gaan met de kinderen spelen. Afgelopen dagen hebben we ze het liedje 'Papegaaitje leef je nog' aangeleerd en vooral het laatste stukje van het liedje met de 'poef' in hun buik vinden de kinderen geweldig. Laaiend enthousiast willen ze dat we het liedje nog een keer en nog een keer doen.

Tijdens het eten maken we pas echt kennis met het Noorse gezin, het blijkt dat Noors nog best wat klanken en woorden weg heeft van het Nederlands. Daarna is er natuurlijk ook een welkomstceremonie en gaan de meiden met zijn allen een klein showtje geven. Wauw, wat blijft dit mooi om naar te kijken! Ook noemen de meisjes een voor een hun naam op en stelt het Noorse gezin zich voor aan de meiden, om vervolgens af te sluiten met het slaaplied en gebed waarna het tijd is om te gaan slapen. Ook wij besluiten om op tijd te gaan slapen om zo wat uren in te halen, welterusten allemaal!

Maandag 7 Juli 2014
Vandaag is het een nationale feestdag in Tanzania, dit is dan ook de reden dat we vandaag nog een extra vrije dag hebben en morgen pas gaan beginnen met de projecten. Het is vandaag aan ons de taak om het feest te organiseren. We hebben al een schema met een aantal ideetjes gemaakt. Zo gaan we potloodpoepen, een stoelendans doen, een estafette met ballonnen en pingpong balletjes op een lepel doen en natuurlijk liedjes zingen.

Gelukkig was er nog wel genoeg tijd om naar Iringa te gaan en de blog bij te werken. De busreis net duurde behoorlijk lang omdat het telkens opnieuw proppen was en we meerdere keren politiecontrole kregen. Toch is er nog genoeg tijd om lekker te lunchen hier en over iets meer dan een uur pakken we de bus weer terug naar Ilula om er hopelijk een leuk feestje van te maken vanavond. Aan de slingers en ballonen gaat het in ieder geval niet liggen: we gaan het helemaal versieren met de meegenomen oranje vlaggetjes en ballonnen en natuurlijk is er ook gezorgd voor een birthday cake. Wij hebben er zin in!

Wanneer de volgende keer is dat we de blog gaan schrijven is nog onduidelijk, we gaan ons best doen om het zo snel mogelijk weer te doen. Groetjes uit Tanzania van ons allemaal en ook van alle meisjes uit het weeshuis! En als we niet meer kunnen updaten... Heel veel succes allemaal met de halve finale woensdag :)

Hakuna Matata!

Dikke kus van ons allemaal!

In het vliegtuig naar Tanzania, met onze nieuwe vrienden!

De drie meiden zijn weer is in Afrika

Uitzicht vanaf de High School, mooi he?!

En de High School dag is weer voorbij, op naar huis!

Laura, een vrijwilliger uit Amerika

Op weg naar Iringa

In de bus naar onze eindbestemming

Busstation Iringa

Maureen voor het internetcafé in Iringa

Girl power!

Mambo! Habari?

Eindelijk, het is zover!  We zijn in Tanzania. Alweer 4 dagen geleden stapten we in de auto richting Düsseldorf Airport om vanaf hier het vliegtuig te pakken naar onze eerste tussenstop in Dubai. Na een goede vlucht, landden we in Dubai. Wat als een lekker rustige tussenstop begon, eindigde in een paar stressvolle uurtjes. Er was namelijk een probleem: Sharon's mobiel bleek gestolen te zijn. Aangezien we nog maar een half uurtje hadden voordat onze volgende vlucht vertrok, moesten Maureen en Sharon ontzettend snel aangifte doen. Dit gaat echter anders dan in Nederland. We gaven al aan dat we haast hadden maar dat schenen ze niet te begrijpen. Uiteindelijk zagen we op de borden 'Final Call' bij onze vlucht staan en moesten we, zonder contactgegevens te hebben achtergelaten, rennen naar de juiste gate aan de andere kant van het vliegveld. Precies op tijd konden we boarden om vervolgens het vliegtuig in te stappen.

Dinsdag 1 juli
Tijdens de vlucht richting onze eindbestemming Dar Es Salaam, raken we bevriend met een steward en een stewardess. Na een aantal leuke foto's met ze te hebben gemaakt en wat leuke gesprekjes te hebben gehad, landen we in Tanzania. Eindelijk in Afrika! Nadat we het visum hebben gekregen en door de paspoortcontrole zijn gegaan, is het tijd om de bagage op te halen. De ene koffer na de andere komt van de band af, behalve die van Maureen. Wel is er een backpack die exact op die van Maureen lijkt. Hier krijgen we al door wat er aan de hand is: waarschijnlijk heeft iemand Maureen's backpack meegenomen. We gaan naar de balie en moeten heel veel formulieren invullen. Helaas moeten we toch echt zonder Maureen's backpack het vliegveld verlaten. Nu maar hopen dat we snel gebeld worden dat de tas terecht is.

Gelukkig hoeven we niet lang te wachten op dit telefoontje. Valencio, onze taxichauffeur belt ons tijdens het eten en wat zijn we opgelucht... Maureen's backpack is terecht! Na de bagage opgehaald te hebben van het vliegveld, kunnen we opgelucht gaan slapen. Morgen weer een lange dag voor de boeg!

Woensdag 2 juliOm half 7 gaat de wekker alweer, vandaag wordt een lange dag! We gaan met de bus van Dar Es Salaam naar Ilula, de plek waar we de komende 5 weken zullen verblijven. Oftewel een busreis van 8 uur lang in een lokale, typisch Afrikaanse, bus. Vol goede moed stappen we als enige muzungu's (zo worden alle blanken hier genoemd) in de bus. Tijdens de busreis maken we contact met het kindje van de vrouw naast ons. Als snel krijgen we het kindje op schoot en zodra de bus stopt voor een pauze, loopt de moeder van het kind zo naar buiten toe zonder haar zoontje mee te nemen. Zonder pardon krijgen wij dus de verantwoordelijkheid over het zoontje. Ach, we zijn in Afrika, hier kan blijkbaar alles! Onderweg rijden we nog door een Wild Park heen en spotten we nog een paar keer zebra´s, giraffen en zelfs al een olifant in de verte.

Uiteindelijk komt een man naar ons toe dat wij uit moeten stappen. In de middle of nowhere stappen we de bus uit in de hoop dat dit onze eindbestemming is en dat we opgehaald worden. Gelukkig staan Tamari en nog iemand al klaar met de auto om ons op te halen. Nu zijn we echt bijna bij onze eindbestemming... We voelen de spanning want wat zijn we benieuwd naar het weeshuis! Gelukkig is het niet ver rijden en zijn we er binnen 5 minuten. Eenmaal aangekomen, ontmoeten we een aantal mensen, schrijven we in het gastboek, krijgen we een rondleiding en laat Tamari onze kamers zien. Gelukkig begrijpt iedereen dat we moe zijn en krijgen we dus ook de tijd om even bij te komen.

Om 7 uur is het tijd voor het avondeten. Eerst zingen de kinderen van het weeshuis een gebedsliedje en dan is het tijd om te gaan eten. Verrassend genoeg krijgen we rijst met vlees. Na het eten helpen we met  en dan staat ons een verrassing te wachten, de kinderen gaan voor ons zingen! Wauw, direct beseffen we weer dat we in Afrika zijn... Wat was dat mooi! We worden welkom geheten en bedankt dat we zijn gekomen om te helpen. Ook worden we voorgesteld aan iedereen, de namen vergeten we echter vrijwel meteen weer, maar dat komt vanzelf goed. Na de afwas en het opruimen, gaan we kaarten met Berrit en Laura. Berrit is de oprichter van het weeshuis en Laura is een andere vrijwilliger uit Amerika. Doodop komen we uiteindelijk op onze kamer  en is het tijd om te gaan slapen... Wat een dag!

Donderdag 3 juliOok vandaag staan we weer vroeg op, de wekker staat deze keer om kwart voor 7. Tijdens het ontbijt heeft het personeel van IOP (de naam van alle projecten en het weeshuis samen) een vergadering. Deze vergadering is helemaal in het Swahili dus we verstaan er niks van. Dan is het tijd om de buurt te gaan verkennen. Yuwi, een Japanse vrijwilligster, neemt ons mee naar de verschillende projecten. Ook neemt ze ons mee naar haar foster familiy waar zij verblijft. Na deze rondleiding is het tijd voor de lunch en vervolgens neemt Laura ons mee naar de High School. Deze High School bevindt zich op de berg dus we moeten redelijk omhoog, maar het is het helemaal waard: wat een prachtig uitzicht! We komen terug in het weeshuis en hebben tijd om de relaxen en bij te komen van de dag. Ook gaan er een paar van ons douchen en moeten er een paar naar de WC. De douche hier is koud en de WC is niet meer dan een gat in de grond, maar ach daar wennen we ook wel weer aan. Al is de douche wel heel koud en is goed mikken in de WC nog best een opgave. S'avonds gaat Lara nog even kaarten met Berrit en Laura en blijven Romy, Sharon en Maureen op de kamer. Op naar de volgende dag!

Vrijdag 4 juli (vandaag)In Tanzania is het verplicht om als vrijwilliger een vergunning te hebben, dus deze gaan we vandaag maar is halen in Iringa. Hiervoor moeten we langer dan een uur met een lokaal busje en wij weten de weg natuurlijk niet, dus gelukkig gaat Laura mee. In een klein, propvol, busje rijden we naar Iringa en onderweg genieten we van het prachtige uitzicht over de bergen. We komen aan in Iringa en merken direct dat dit een grotere stad is. De afgelopen dagen hebben we al een beetje Swahili geleerd, want mensen begroeten is heel belangrijk hier. Zo hebben we al geleerd dat je oudere mensen altijd moet aanspreken met 'Shikamoo' en moet je mensen die jonger dan ons zijn altijd aanspreken met 'Mambo'. Ook is het heel beleeft om te vragen hoe het met iemand gaat. Dit kan natuurlijk in het Engels, maar de mensen vinden het veel leuker als je dit vraagt in Swahil: Habari? Nzuri Sana!

Nu zitten we in een wat luxer cafeetje met een normale wc en hebben we wifi zodat we eindelijk de blog een keertje kunnen bijwerken. Wat we verder vandaag gaan doen is nog een verrassing en ook is het nog een verrassing wat we morgen gaan doen. We hopen dat er morgenavond een manier is om voetbal te kunnen zien, want we willen natuurlijk wel Nederland supporten! We hebben oranjevlaggetjes en schmink mee dus als we het toch kunnen kijken, zijn wij er helemaal klaar voor!

Waarschijnlijk zijn we maanden weer in Iringa en is dit de volgende mogelijkheid om de blog te uploaden. Voor nu willen we iedereen de groetjes vanuit Tanzania doen en iedereen alvast heel veel succes wensen met de wedstrijd van morgen! :)

Badai oftewel byebye!

Sharon, Romy, Lara en Maureen